Samolot Warszawa-Tel Aviv. Wsiada dwoje pasażerów. Filigranowa blondynka ma długie proste włosy i nerwowe ruchy. Mężczyzna krępej budowy zamyślony patrzy w dal. Zanim zajmą miejsca, wymieniają kilka zdań szeptem. Mężczyzna siada przy oknie.

Lecę, czyli przemieszczam się w powietrzu samolotem, czyli aeroplanem. Niedaleko, czyli opodal rozgrywa się, czyli toczy dziwna, czyli rzadko spotykana historia, czyli bieg wydarzeń.

Beztroskę podniebnej podróży zakłóciła mi konwersacja współpasażerów. Młody mężczyzna nie powstrzymuje słów naumyślnie ignorując złość filigranowej sąsiadki, która jednak nie werbalizuje swoich emocji.

Wysoko ponad światem rozgrywa się dramat. Zignorowana łabądka przełyka łzy nie mogąc znieść gruchania otaczających ją gołębi. Jej syk rozlega się dopiero na stałym lądzie.

Drobna blondynka wrzeszczy na czerwonego niczym burak młodzieńca. Dopiero co wysiedli z samolotu. Wychodzi na to, że przez całą podróż młodzieniec zagadywał pasażerkę siedzącą po jej drugiej stronie.

Kto pojmie co się stało w tym samolocie? Oto mężczyzna i kobieta! Oto dramat! Cóż oni do siebie szepczą? Niewiarygodne! On siada przy oknie, a ona po środku! A wygląda na taką nieustępliwą!

Promień słońca rozświetla oblicze złotowłosej. W tym mglistym blasku nie sposób mieć pewności, ale zdaje mi się, że po jej policzku spływa łza…

Gdy słońce wzejdzie i samolot wzleci, będziesz musiał dokonać wyboru. Przyjdzie Ci być świadkiem konfliktu poznawczego.

W samolocie kobiecina między mężczyzną a smutkiem. Cały lot koło okna spływa łza. Złość wzmaga słowa padające nieustannie na blondynkę. Bezczelność podchmurna.